ΠΕΤΟΠΟΥΛΙΟΣ ΣΚΟΥΛΑΣ Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο...

ΠΕΤΟΠΟΥΛΙΟΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο...

Στο έργο του I . Μουρέλου «Ιστορία της Κρήτης» (σελ.763) είναι γραμμένες οι ακόλουθες λίγες λιτές γραμμές «Αρχές Ιουνίου 1944 πάνω στα τείχη (γήπεδο Εργοτέλη) ήταν συγκεντρωμένοι 250 πατριώτες Κρητικ o ί. Γράφει ο Νικ. Πετρουλάκης (συνεχίζει ο Μουρέλος) «...εμείς ξέραμε καλά πως ένα βαπόρι στο λιμάνι τους περίμενε και πως το βαπόρι αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να φθάσει σ' άλλο λιμάνι».

«...Στις 7-6-1944 το με Γερμανική σημαία πλοίο ΔΑΝΑΗ βυθίστηκε από τους Γερμανούς έξω από τη Σαντορίνη, παίρνοντας η θάλασσα στην υγρή αγκαλιά της 350 Ελληνοεβραίους και 250 Κρητικούς πατριώτες». Ανάμεσα στους τελευταίους ήσαν και 6 Σκουλάδες που είναι οι επόμενοι: Σκουλάς Χαράλαμπος του Ιωάννη (Πετοπούλιου), Σκουλάς Μύρων του Γεωργίου (Παπά), Σκουλάς Χαράλαμπος του Γεωργίου (Παπά), Σκουλάς Κων/νος του Ιωάννη (Ασκούτση), Σκουλάς Σόλων του Μιλτιάδη και Σκουλάς Ευάγγελος του Κων/νου (Κιτσοβαγγέλης). Στην δραματική αυτή ιστορία υπάρχει ένα τραγικότατο συμβάν, που αναδεικνύει ένα τραγικό πατέρα και την γονική προσπάθεια και αγωνία του να σώσει τον μοναχογιό του, προστάτη και αποκούμπι για τον ίδιο και τις επτά θυγατέρες του.

Ο Ιωάννης Σκουλάς (Πετοπούλιος), υπήρξε συμπολεμιστής στην Μικρασία του Τζουλιά του Νικόλα, περιβόητου συνεργάτη των Γερμανών και εκτίμησε ότι μια προσπάθεια διάσωσης του γιου του προς τον Τζουλιαδονικόλα, γνωστό του από την Μικρασιατική εκστρατεία, ίσως να έφερνε το ποθητό αποτέλεσμα.

Αλίμονο όμως, ο Τζουλιάς προκειμένου να αφήσει ελεύθερο τον Χαραλάμπη και τους άλλους (5) Σκουλάδες αξίωσε από τον Πετοπούλιο ή να προσκομίσει στους Γερμανούς κομμένη την κεφαλή του Παπαγιάννη Σκουλά, στενού συγγενή του και πρωτεργάτη της Εθνικής Αντίστασης ή να «γράψει» τον γιο του Χαραλάμπη, στο νεοσχηματισμένο τάγμα του αρχηγού της Γερμανικής αντικατασκοπίας Σούμπερτ, μονάδα που φορούσε στολές της Βέρμαχτ, που οι Κρητικοί είχαν δώσει στα μέλη της το παρατσούκλι «οι Σουμπερίτες», που αποδείχθησαν οι χειρότεροι διώκτες των πατριωτών, αφού, ανάμεσα σ' άλλα κακουργήματα που διέπραξαν, κατέστρεψαν το Ροδάκινο, τον Καλλικράτη και τη Καλή Συκιά, όπου γριές κάηκαν ζωντανές στα σπίτια τους και εκτελέστηκαν τριάντα πατριώτες στον Καλλικράτη.

Ήταν η ώρα της δοκιμασίας του Ιωάννη Σκουλά (Πετοπούλιου).

Στιγμή δύσκολη, στιγμή τραγική, στιγμή βαθιά ανθρώπινη και πατρική.

Μπαίνει στο μοιραίο διαλεγώνα ζωής ή θανάτου, ντροπής ή τιμής.

Στη ζυγαριά της συνείδησης του Πετοπούλιου μπήκαν δυο μεγάλες έννοιες, δυο μεγάλες αξίες.

Η σωτηρία του μονάκριβου γιο, από τη μια και από την άλλη, η κοινή τιμή πατέρα και γιου και το χρέος τους απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πανάκριβη λευτεριά και την πολυματωμένη γενιά μας.

Στάθηκε ορθός γερά στα δυο του πόδια.

Μεγάλωσε το μπόι του ανθρώπου και είπε το μεγάλο "όχι στον χάρο που τον λέγανε Τζουλιαδονικόλα λέγοντας του:

«Αυτά δεν γίνονται. Αστον έκεια πούναι και άμα θες άμε να πάρεις και τσοι επτά θυγατέρες να πάνε όλοι μαζί».

Ο Πετοπούλιος δεν έχασε τον Χαραλάμπη του.

Τον κράτησε ζωντανό στη ζεστή και αρχοντική καρδιά του.

Και έτσι ζωντανό τον παρέδωσε στην ιστορία και στη μνήμη μας